Π.Παναγιωτόπουλος: Οι προτεραιότητες, οι αγωνίες, ο αγώνας για στελέχη & ασφάλεια

Δύο εβδομάδες μετά την ανάληψη του χαρτοφυλακίου του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα επισκέψεων σε στρατιωτικές μονάδες και άμεσης επαφής με τα στελέχη των τριών Κλάδων ο Πάνος Παναγιωτόπουλος δεν έγινε ακριβώς αυτό που λέμε "σοφότερος", αφού τα θέματα του υπουργείου τα γνώριζε αρκετά καλά από την εποχή που ως τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ, ζητούσε και ελάμβανε ενημερώσεις για το υπουργείο Άμυνας, αλλά σίγουρα έγινε πιο σκεπτικός.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίσει στο υπουργείο Άμυνας γνωρίζει ότι δεν έχουν καμία σχέση με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας υπουργός ακόμα και σε οικονομικό υπουργείο-ηλεκτρική καρέκλα.
"Εδώ τα λάθη δεν συγχωρούνται. Και δεν συγχωρούνται όχι από τους πολίτες, αλλά από την Ιστορία. Αν ακολουθήσουμε εσφαλμένη πολιτική, μπορεί να το πληρώσουμε με ακρωτηρισμό εδάφους ή με επώλειας δικαιωμάτων. Και αυτό η Ιστορία δεν πρόκειται να μου το συγχωρήσει. Ο Σημίτης το 1996 έχασε τα Ίμια, αλλά κέρδισε τις εκλογές. Ο λαός του το συγχώρεσε, αλλά η Ιστορία όχι. Τα πραγματα είναι δύσκολα". Με αυτές τις φράσεις περιέγραψε σε συνομιλητή του την κατάσταση που παρέλαβε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Μια κατάσταση με ανοικτά δεκάδες μέτωπα, από τα οποία τα πλέον πιεστικά έχουν να κάνουν με τις τρεις κρίσιμες κατηγορίες: Το προσωπικό, την επιχειρησιακή κατάσταση και την μελλοντική ενδυνάμωση των Ε.Δ. Γιατι όλοι τώρα μπορούν να βολεύονται με ρήσεις του τύπου "Οι ΕΔ τώρα θέλουν μόνο ανταλλακτικά καύσιμα και πυρομαχικά", αλλά όλοι ξέρουν ότι αυτό ισχύει μόνο για ... "τώρα".

Γιατί ένα οπλικό σύστημα θέλει από την συμβασιοποίηση μέχρι την παραλαβή περί τους 36-48 μήνες στην καλύτερη περίπτωση (πλοίο επιφανείας μεγέθους φρεγάτας 5-7 χρόνια) και άλλους 12-18 για να καταστεί επιχειρησιακό. Άρα το "τώρα" σημαίνει ότι όταν το χρειαστείς θα κάνεις μερικά χρόνια για να το αποκτήσεις. Μόνο που ο αντίπαλος όχι απλά τρέχει, αλλά τρέχει μόνος του.

Εν πάση περιπτώσει οι γραμμές άμυνας του νέου υπουργού ... Άμυνας για κάθε ένα από τα παραπάνω ζητήματα, όπως θα περιγραφούν στις προγραμματικές είναι οι παρακάτω.

Κατ'αρχήν σε ότι αφορά το μόνιμο προσωπικό:

-Θα κάνει τα πάντα για να γίνει πράξη αυτό που ο ίδιος ο Α.Σαμαράς υποσχέθηκε προεκλογικά: Να μην θιγεί το ειδικό μισθολόγιο και να μην μειωθούν 12-15%  οι αποδοχές των στελεχών. Έχουν βρεθεί ισοδύναμα μέτρα και η διαπραγμάτευση με την τρόϊκα θα είναι σκληρή. "Ειναι θέμα τιμής όχι για εμένα, αλλά για την παράταξη να διασωθεί το έστω πενιχρό εισόδημα αυτών που μας προστατεύουν" δηλώνει ο ίδιος.
-Σε ότι αφορά την φροντίδα και την αρωγή στα στελέχη και τις οικογένειές του ήδη δήλωσε ότι τα στρατόπεδα θα είναι ανοικτά για στέγαση και σίτιση όσων το επιθυμούν. Φαίνεται ότι με τα στελέχη έχει "χημεία": Τους ζητά να του μιλήσουν καθαρά και ανοικτά για τα προβλήματά τους, τους ακούει και τους μιλά επίσης ειλικρινά, χωρίς να τάζει.
Θα ξεκινήσει άμεσα ένα μεγάλο πρόγραμμα οικοδόμησης νέων κατοικιών που θα απορροφήσει μεγάλο μέρος των μονίμων στελεχών που δαπανούν σεβαστό τμήμα από το εισόδημά τους για διαμονή των ιδίων και των οικογενειών τους. Θα προηγηθεί "ξεκαθάρισμα" στον ΑΟΟΑ: Έχει ολόκληρο φάκελο στα χέρια του και αυτά που περιέχει δεν τον έχουν χαροποιήσει καθόλου.
Σε ότι αφορά τις διαθεσιμότητες:
-Έχει ζητήσει να του υποβληθούν οι πλέον πιεστικές ανάγκες ανά Κλάδο. Ξεχωρίζουν τα προγράμματα των πυρομαχικών των LEOHEL/2A4 τα οποία ακόμα και με το σύνολο των παραλαβών βλημάτων των 120 χλστ από Γερμανία, ΗΠΑ. Ισραήλ, Ολλανδία, ίσα-ίσα επαρκούν για να καλύψουν ένα πλήρες φορτίο πυρομαχικών για κάθε άρμα.
Επίσης χρειάζεται αύξηση στην παροχή καυσίμων και στους τρεις Κλάδους. Πρέπει να γίνει βολή επιχειρησιακής αποδοχής στους S-300PMU1 η οποία καθυστερείται για άλλη μια φορά από τα γνωστά γρανάζια ΓΕΕΘΑ και ΓΕΑ, αλλά και στην Διεύθυνση Διεθνών Σχέσεων του ΥΠΕΘΑ, που σκέφτονται περισσότερο ΝΑΤΟϊκά και λιγότερο ελληνικά.
Εκκρεμεί επίσης η σύμβαση υποστήριξης των ZUBR, αλλά και σειράς άλλων συστημάτων και στους τρεις Κλάδους. Το πρόγραμμα ανταλλακτικών των F-16, το πρόγραμμα αναβάθμισης των ιδίων αεροσκαφών και κυρίως το πρόγραμμα των ΑΦΝΣ. Eίναι γελοίο μία χώρα με τόσες χιλιάδςς χιλιόμετρα ακτών και κρίσιμα εθνικά συμφέροντα στην λεκάνη της Α.Μεσογείου να συζητά επί επτά χρόνια για ένα πρόγραμμα 250 εκατ. ευρώ.
Στο Ναυτικό, βέβαια, κορυφαίο είναι το πρόγραμμα των υποβρυχίων Type 214. Ήδη παρήλθε η ημερομηνία παράδοσης του δεύτερου Type 214 και πλέον πρέπει να ληφθούν οριστικές αποφάσεις και να σταματήσουμε να παίζουμε το κρυφτούλι με τους Λιβανέζους φίλους του Γιώργου και του Νίκου Παπανδρέου.
Δ.Αβραμόπουλος και Φ.Φράγκος είχαν έτοιμο το νομοσχέδιο που ακύρωνε το νόμο-σκάνδαλο του Ε.Βενιζέλου και έβαζε τα πράγματα σε μία σειρά. Μην ξεχνάμε ότι στον Σκαραμαγκά κανείς δεν δουλεύει αυτή την στιγμή σε μία επίδειξη κλασικού εκβιασμού από την πlευρά των Λιβανέζων.
Στην Αεροπορία περιμένουν την σύμβαση των συλλογών SPICE 1000 και 2000 (έχουν ακουστεί γκρίνιες για περιορισμένη ελληνική βιομηχανική συμμετοχή και για χαμηλές τιμές που δίνουν στις ελληνικές βιομηχανίες οι Ισραηλινοί), ενώ στο Στρατό Ξηράς, σίγουρα το μεγάλο γεγονός θα είναι η παραλαβή των 400 Μ1Α1Abrams και του λοιπού πακέτου μεταχειρισμένων ΤΟΜΠ και λοιπών Τ/Θ.

Σε ότι αφορά μελλοντικά προγράμματα:

-Υπάρχει ένα ΕΜΠΑΕ, αλλά είναι σα να μην υπάρχει. Κανεις δεν φαντάζεται οτι με τόσα προβλήματα χρηματοδότησης μπορει να ξεκινήσει κάποιο νέο μεγάλο πρόγραμμα, έστω και αν όλοι αναγνωρίζουν στο παρασκήνιο και όταν κλείσουν τα μικρόφωνα, ότι το παιχνίδι με την Τουρκία προϊούσης της δεκαετίας χάνεται και κανείς δε θα μπορέσει να αναχαιτίσει την επιθετικότητα των νεο-οθωμανών.
Εν πάση περιπτώσει, δυο-τρία προγράμματα δείχνουν να έχουν καλύτερες προϋππθέσεις να δουν κάποιο φως, υπό την προϋπόθεση του καλού προγράμματος χρηματοδότησης από την πλευρά των πωλητών και κυρίως της διατήρησης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας. Π.χ.τα ναυπηγεία Ελευσίνας και Σκαραμαγκά δεν πρόκειται να επιβιώσουν, ουτε η ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, χωρίς το πρόγραμμα των φρεγατών FREMM (αναφερόμαστε στις FREMM γιατί υπάρχει σχετική συμφωνία με την Γαλλία και η νέα σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φ.Ολάντ έχει πάρει πολύ ζεστά το όλο πρόγραμμα).

Το κακό είναι ότι ΑΟΖ στην Α.Μεσόγειο χωρίς FREMM είναι απλά ένα επικίνδυνο ανέκδοτο, αλλά κανείς δεν διστάζει να μιλάει για ΑΟΖ, όπως κάποτε κανείς δεν δίσταζε να μιλήσει για Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, μέχρι που ήρθαν τα Ίμια και ξεγυμνώθηκαν όλοι οι "στρατηγοί" που έφτιαχναν δόγματα χωρίς όπλα.

Σε ότι αφορά λοιπά νέα προγράμματα αμυντικων επενδύσεων, αυτά θα μπορούσαν να υπάρξουν μόνο με το πακέτο της "αποκρατικοποίησης". Δηλαδή ένα πρόγραμμα π.χ. για ΤΟΜΑ ή για νέα φορτηγά έναντι της ΕΛΒΟ ή ένα πρόγραμμα πυρομαχικών ή του νέου τυφεκίου των ΕΔ έναντι των ΕΑΣ.
Σε ότι αφορά την αμυντική διπλωματία ο Π.Παναγιωτόπουλος παραλαβάνει από τους προκατόχους του μια καλή σχέση με τον αμερικανικό παράγοντα, το ίδιο και με το Ισραήλ (και με τις δύο χώρες έχει καλές επαφές), ουδέτερες σχέσεις με την Γαλλία και πολύ κακές σχέσεις με την Ρωσία, για τις οποίες οι Ρώσοι θεωρούν ότι σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχει και συγκεκριμένος υπηρεσιακός παράγοντας του ΥΠΕΘΑ που λειτουργεί εντός του υπουργείου ως το "μακρύ χέρι του ΝΑΤΟ" και τοποθετήθηκε σε αυτή την θέση από τον Ε.Μεϊμαράκη.
Οι Ρώσοι έχουν επιδείξει τεράστια υπομονή - ανάλογη ή και μεγαλύτερη των Γάλλων σε ότι αφορά το πρόγραμμα των FREMM για τους τελευταίους - και είναι άγνωστο για πόσο θα συνεχίσουν να την επιδεικνύουν.
Έχουν την διακρατική για τα BMP-3HEL, έχουν μία εκπεφρασμένη επίσημη βούληση για προμήθεια SHORADS, έχουν και διάφορες υποσχέσεις για FOS στα ZUBR, τα S-300PMU1 κλπ. αλλά το μόνο που ακούν είναι λόγια και το μονο που βλέπουν κοροϊδία. Και επειδή η Ρωσία είναι η μία πλευρά του τετραγώνου των ελληνικών αμυντικών-στρατηγικών σχέσεων (ΗΠΑ-Γαλλία-Ρωσία-Ισραήλ) από την εξομάλυνση αυτών των σχέσεων θα κριθούν πολλά και για την γενικότερη συνεργασία της κυβέρνησης Σαμαρά με την Μόσχα...
Τμήμα ειδήσεων defencene.gr