Η ανάγκη για την αναμόρφωση του θεσμού της θητείας

Μελετώντας τον Στρατιωτικό Κανονισμό 31-3 (ΣΚ31-3) περί του τακτικού δόγματος του στρατού  ξηράς, είναι αξιοσημείωτες οι παρατηρήσεις γνωστών Ελλήνων στρατηγών, οι οποίες καταγράφονται στις σελίδες του κεφαλαίου Ζ’ (περί ιστορικής αναδρομής). Ανάμεσα στα πολλά ενδιαφέροντα, παρατηρούμε και μία επισήμανση η οποία μέχρι σήμερα (αν και καταγεγραμμένη), παραμένει στο περιθώριο αξιολογήσεως και αξιοποιήσεως, παρά το γεγονός ότι αναδεικνύεται ιστορικά σε όλο το βάθος και εύρος της σύγχρονης Ελληνικής πολεμικής ιστορίας. Πόσο μάλλον όταν και από τα πανάρχαια χρόνια το Ελληνικό έθνος βασιζόταν σε ανάλογα θεμέλια για την επιβίωσή του και τις ηρωικές του επιτυχίες.

Γράφει ο Ειδικός Συνεργάτης
 Αναφερόμαστε στην επισήμανση του στρατηγού Θ. Παγκάλου όσον αφορά τον στρατό εις το τέλος του 19ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία «Το Πεζικόν “η Βασίλισσα της μάχης” εθεωρείτο όπλον δευτερεύον εις το περίεργον αυτό κράτος». Επισήμανση τόσο διαχρονική για το νεώτερο Ελληνικό κράτος, ώστε ακόμη και σήμερα να αναρωτιέται κάποιος που ενδιαφέρεται σοβαρά για τις ένοπλες δυνάμεις του τόπου αυτού, τι τελικώς λείπει και τι πρέπει να γίνει. Τι χρειάζεται η θητεία, και πως θα δημιουργηθεί ένας αποτελεσματικός και σύγχρονος μαχητής;
 Η απάντηση δεν είναι απλή. Από την αρχή πρέπει να αναγνωριστεί πως  το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, και το κεφάλι είναι κατά πρώτον η ίδια η Ελληνική κοινωνία, κατά δεύτερον τα πολιτικά συμφέροντα, και κατ’ επέκτασιν τα ευθυνοφοβικά και συμφεροντολογικά σύνδρομα και κωλύματα ή υποχρεώσεις (άσχετες με το έργο) που αυτοί οι δύο παράγοντες τελικώς δημιουργούν ή επιβάλλουν στο στράτευμα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς η λύση πρέπει να θεμελιωθεί σε ικανή αντιμετώπιση των πρωταρχικών αυτών αιτίων, και κατόπιν σε εφαρμογή ενός σύγχρονου πλάνου εκπαιδεύσεως και οργανώσεως του Πεζικού (κατά βάσιν), και εν συνεχεία όλων των άλλων δομών ή τμημάτων του ΕΣ. Συνεπώς για την ουσία του άρθρου εν συνεχεία θα θεωρήσουμε πως όλα τα παραπάνω (έστω και τελείως θεωρητικά) έχουν ή θα έχουν ξεπεραστεί.
Ορίζουμε το Πεζικό ως τον πυρήνα του θέματος, πρώτον λόγω και της ιστορικής συνέχειας που έχει η αντιμετώπισή του στην πορεία του σύγχρονου Ελληνικού στρατού. Και δεύτερον διότι βασική παράμετρος και λογική πάνω στην οποία αναπτύσσεται ο οποιοσδήποτε σοβαρός σύγχρονος στρατός, είναι του απλοϊκού εκφραστικά τύπου “κάθε οπλίτης ικανός τυφεκιοφόρος”. Οι μετέπειτα ειδικότητες, ικανότητες, και λοιπές κατηγορίες των όπλων ή σωμάτων, θα πρέπει να χτίζονται πάνω στα θεμέλια του ικανού και εκπαιδευμένου μαχητή τυφεκιοφόρου.
Τι λείπει συνεπώς από την θητεία; Πρώτα απ’ όλα σοβαρότητα και προσήλωση στον σκοπό της παρεχόμενης εκπαιδεύσεως πέραν και άνω όλων των παράπλευρων καθηκόντων και επιβαλλόμενων πάρεργων. Ο μαχητής πρέπει να είναι τόσο σε πνεύμα όσο και στο σώμα, άρα αρχικά έμφαση στην διαμόρφωση με σωστό και επιστημονικό τρόπο υγιούς σώματος και πνεύματος κατά τις πρώτες εβδομάδες της βασικής εκπαιδεύσεως, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της θητείας του. Κατόπιν να περάσει σε μία παράλληλη διαδικασία ικανοποιητικής εκμάθησης και αξιοποίησης του βασικού οπλισμού Πεζικού, σε όλα τα όπλα που ενδεχομένως αργότερα να αποκτήσει μία βασική ειδικότητα, ως βασικό πυρήνα της γνώσεως ενός τυφεκιοφόρου. 
Η σημασία στην χρήση του ατομικού τυφεκίου και την σκοπευτική ικανότητα θα πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα σε επίπεδο επίτευξης συγκεκριμένου αποτελέσματος, και όχι αγγαρεία εκτέλεσης υποτυπωδών βολών, και θα πρέπει να διατηρείται-συντηρείται συνεχώς σε εβδομαδιαία βάση. Θα πρέπει να είναι ικανός χρήστης πυξίδας και χάρτη, έμπειρος στον προσανατολισμό και την διαβίωση στην φύση, ενώ θα ακολουθήσουν τα σχολεία μαχητή ή περί τακτικής ατομικής και ομαδικής, όπως και σχολείο ηγητόρων (με ανάλογα σχολεία τακτικής ανωτέρων κλιμακίων, και γνωστικά αντικείμενα πέραν και άνω των όσων τυπικά διδάσκονται μέχρι  τώρα στους ΛΥΒ) απ’ όπου θα επιλεγούν ικανοί έφεδροι υπαξιωματικοί ως Λοχίες και Δεκανείς. Οι κατώτεροι βαθμοί υπαξιωματικών θα πρέπει να είναι κατ’ εξοχίν των εφέδρων, καθώς αυτοί έχουν και τους σημαντικότερους δεσμούς με το πλήθος των στρατεύσιμων οπλιτών, που τελικώς θα κληθούν να οδηγήσουν στην μάχη ως Ομαδάρχες ή Στοιχειάρχες, Αρχηγοί πληρωμάτων, κλπ.
Μένει η επιλογή αναλόγως ικανοτήτων και απόδοσης των ιδιαίτερων ειδικοτήτων, η επιλογή για τους έφεδρους αξιωματικούς εκ των πλέον κατηρτισμένων και ικανών, και η εκπαίδευση αναλόγως ειδικότητας στα αντίστοιχα κέντρα ή σχολεία. Εννοείται ότι το πνεύμα εκπαίδευσης θα διατηρείται το ίδιο, συμβάλλοντας στην εμπέδωση όλων των παρεχόμενων γνώσεων, την ουσιαστική τεχνική κατάρτιση, την ευρύτητα γνώσεως περί της πολεμικής τέχνης, και την κατανόηση του δόγματος επιχειρήσεων σε όλα τα επίπεδα οργάνωσης και ιεραρχίας.
Τελικά το πρόβλημα φαίνεται ότι είναι ιδιαίτερα απλό. Αφού ο ΕΣ διαθέτει ήδη όλα όσα απαιτούνται. Το βασικότερο απ ‘όλα, το ανθρώπινο δυναμικό είναι και ικανό και πρόθυμο να εκπαιδευτεί σωστά και σκληρά, αρκεί να αισθάνεται ότι επιτελεί έργο και ότι έχει σκοπό, και όχι ότι απλά βγάζει μία υποχρέωση ή αγγαρεία. Το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση να το χρησιμοποιήσουμε όπως πρέπει, ώστε να δομήσουμε σωστούς και ικανούς μαχητές και ηγήτορες.
Όσον αφορά το θέμα υλικών και εξοπλισμού, αν και δεν αποτελεί μέρος του παρόντος, θα επισημάνουμε πως οι ανάγκες για σύγχρονα υλικά μαχητή είναι μεν υπαρκτές, αλλά δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιείται η έλλειψη τους στον ΕΣ ως δικαιολογία για ελλιπή ή πλημμελή εκπαίδευση των στρατεύσιμων μαχητών μας. Ο μαχητής τελικώς είναι το όπλο, και ο εξοπλισμός του απλά τα εργαλεία του.
Τέλος θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε και σε ένα σοβαρό ζήτημα που θα πρέπει ο ΕΣ να αντιμετωπίσει. Αναφερόμαστε στο ευρύτερο ζήτημα των ειδικοτήτων και γνωστικών αντικειμένων που αυτές εμπεριέχουν. Θα πρέπει να δημιουργηθεί μία νέα κατάσταση, στην οποία θα εκσυγχρονίσουμε το υπάρχον σύστημα με επιχειρησιακά ικανές ειδικότητες σε επίπεδο ειδικών και τεχνικών γνώσεων πέραν και άνω όσων μέχρι σήμερα ισχύει, πάνω στα πρότυπα σύγχρονων δυτικών στρατών, και αναλόγως να διευρύνουμε ή εκσυγχρονίσουμε την παρεχόμενη εκπαίδευση σε αυτές. Το δόγμα επιχειρήσεών μας πρέπει να συνάδει με το γνωστικό αντικείμενο των ανθρώπων που θα κληθούν να το εφαρμόσουν επί μέρους ή εν συνόλω. Διαφορετικά όσο καλή εκπαίδευση και να παρέχεται, το αποτέλεσμα διαχρονικά θα είναι ακριβώς όπως το περιέγραψε ο στρατηγός Θ. Πάγκαλος που αναφέρθηκε αρχικά.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις