Μια ανάσα από τη νίκη! Ένα υποθετικό σενάριο

Ο Ταξίαρχος Κουμαριώτης κοιτούσε το ποτάμι με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του. Πρώτη φορά το έβλεπε από ανατολικά! Η 25η τεθωρακισμένη ταξιαρχία – η δική του ταξιαρχία – είχε διασχίσει το ποτάμι τις πρώτες πρωινές ώρες. Η τουρκική επίθεση μια εβδομάδα πριν, μέσω του ποτιστικού ρέματος, είχε αρχικά σταθεροποιηθεί με έναν πρωτόγνωρο όγκο πυροβολικού και στην συνέχεια οι 2 τοπικές μεραρχίες πεζικού θυσιάστηκαν μαζί με το σύνολο σχεδόν των αντιαρματικών του στρατού για να την διαλύσουν. Τέσσερις ΤΘΤ και έξι Μ/Κ ταξιαρχίες ΠΖ -η ελίτ της 1ης Τουρκικής Στρατιάς- είχαν καταστραφεί.

Τα κουφάρια αρμάτων και ανθρώπων απλώνονταν για χιλιόμετρα. Η 20η ΤΘΜ τότε μόνο πήρε διαταγή να κινηθεί ανατολικά από την περιοχή της Κομοτηνής που αγωνιωδώς παρακολουθούσε τις εξελίξεις. Κουτσουρεμένη, με 2 ΤΘΤ (μία εκ των οποίων η 24η ΤΘΤ με παλιά Leo1Α5) και την 71 Α/Μ ΤΑΞΠΖ σε φορτηγά, προχώρησε και πέρασε το ποτάμι από τις στημένες τουρκικές γέφυρες -35 τον αριθμό- που επέζησαν από το μπαράζ των προηγούμενων ημερών καθώς επίσης και πάνω από την εναπομείνασα τουρκική 8 Μ/Κ ΤΑΞΠΖ που τις προστάτευε για ανεξήγητο λόγο. Ο Κουμαριώτης κοίταξε τις κοίτες. Πτώματα παντού. Οι πεζικάριοι της 50ης Μ/Κ ΤΑΞΠΖ – λιγότεροι πια από 500 άτομα σε μια ταξιαρχία 4 χιλιάδων – κρατούσαν το ποτάμι και έψαχναν για καταδρομείς του εχθρού. Η ΠΑ από πάνω έλαμπε με την παρουσία της. Είχε καταφέρει το αδύνατο και το έδειχνε. Μπήκε στο Μ577 του και έλεγξε την οθόνη του. Ήταν όλοι στις θέσεις τους σε έναν τεράστιο σφηνοειδή σχηματισμό με πλάτος πάνω από 5 χιλιόμετρα και την αιχμή προς τα βορειοανατολικά. Πληκτρολόγησε μια διαταγή και πάτησε το enter. Τα σχέδια ήταν έτοιμα από το επιτελείο του, ο ίδιος έδωσε απλώς την έναρξη αυτών. Αφουγκράστηκε. Σε λιγότερα από δέκα λεπτά τριακόσιες diesel έβαλαν μπρος. Ένα χαμόγελο άνοιξε διάπλατα. Η μυρωδιά των ΤΘ είχε μπουκώσει τη μύτη του.

Συνέχισε να κοιτάει το πάνελ. ΠΑ οκ, ΑΣ οκ, ΠΒ οκ, ΔΜ οκ. Αναγνώριση οκ. Όλα καθαρά για την ώρα. Στόχος οι 40 Εκκλησιές στο κέντρο της ανατολικής Θράκης όπου σύμφωνα με τα σχέδια του Δ’ ΣΣ θα ήταν το απώτατο όριο προέλασης και χώρος γενικής άμυνας. Ο Αρχηγός δεν ήταν χαζός. Ήξερε ότι κατέφθαναν μαζικά η 2η και 3η στρατιά, λιγότερο εξοπλισμένες αλλά τρομερά έμπειρες. Με μια κουτσή μεραρχία και έφεδρους δεν σταματάς στρατιές. Σκοπός ήταν η 20η ΤΘΜ να δείχνει δυνατή ωσότου η ΠΑ και τα Apache πιέσουν για ανακωχή. Τα 85 Leo2HEL που είχε στη διάθεσή του θα έδειχναν σε όποιον πλησίαζε ότι οι Γιουνάν το κατέχουν το άθλημα και εκτός έδρας. Η Tαξιαρχία προχώρησε χωρίς πρόβλημα μέχρι τις 09:00. Γεφύρωσε την κατεστραμμένη γέφυρα του Uzunköprü και προχώρησε προς Pehlivanköy από την ανατολική πλευρά του ποταμού που πέρναγε μέσα από την πόλη. Δυτικά αυτού και με αποστολή την αναγνώριση επί του αυτοκινητόδρομου Ε87 Αδριανούπολης-Δαρδανελλίων, κινούνταν η Δ’ ΕΑΝ. Δέκα χλμ μέχρι το Pehlivanköy. Από το Kircasalih η Δ’ ΕΑΝ θα πλευροκοπούσε από αριστερά. Αυτό ήταν το σχέδιο. Απλό, ειδικά όσο η Αεροπορία και τα Apache δεν έβλεπαν κανέναν στην περιοχή. Κάποιες πρώτες αναφορές έφτασαν από την Δ’ ΕΑΝ η οποία συνάντησε ναρκοπέδιο και ΑΤ πυρά από ελαφρά οχήματα.

Οκ… τίποτε σοβαρό – δεν ζητάνε βοήθεια, Θα τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Η 25η ΤΘΤ έφτασε στα 2 χιλιόμετρα από την κωμόπολη του Pehlivanköy όταν ο Κουμαριώτης άρχισε να ακούει τις αναφορές από τα προπορευόμενα οχήματα. “Νάρκη, βλάβη ερπύστριας“, ”Νάρκη”, “Νάρκη”. Ξαφνικά, “ΑΤ μπροστά και ανατολικά“! Παρατήρησε τον ψηφιακό του χάρτη. Τα πυρά έρχονταν μέσα από τα σπίτια του Pehlivanköy, όπως σημείωναν τις θέσεις βολής οι ουλαμαγοί. Πρώτη απώλεια! Ένα Leo2HEL και ίσως 4 παλικάρια νεκρά. “87 από 96, αναφορά!”, διέταξε τον Αντισυνταγματάρχη του 22ου ΤΣ. “96 δεχόμαστε βαρέα ΑΤ. Έχουμε ρίξει καπνογόνα και ψάχνουμε για θέσεις κάλυψης. Δεν βοηθάει το έδαφος. Έχω 1 άρμα κάτω. 4 με βλάβες από ΑΤ, και 6 ακινητοποιημένα.” “Θες πυροβολικό;” “Βλέπω πολίτες στους δρόμους να τρέχουν…” “Ζήτα πυρά και βάρα με τα πενηντάρια πάνω από τα κεφάλια τους - θα μπουν σε κάνα σπίτι έτσι ή θα πέσουν κάτω.” “Θα βγάλω έξω το πεζικό. Αν χρειαστεί μπορεί να ζητήσω κι άλλο. 87 τέλος” Ο Κουμαριώτης είδε τα άρματα στην οθόνη να φτιάχνουν γραμμή προς τα ανατολικά. Η Δ’ ΕΑΝ ήταν δυτικά και έστειλε τα apache ανατολικά προς νότια. Έφερε μπροστά το τρίτο του ΤΣ του 645 ΠΖ με σκοπό να το περάσει ανάμεσα στα άλλα δύο και να το ρίξει στην Pehlivanköy. Μάλλον κάποιος τους έβλεπε γιατί όταν τα πρώτα Μ113Α2 πέρασαν την γραμμή, συγκεντρώνοντας μεγάλο αριθμό οχημάτων στην περιοχή, άρχισαν να τους σφυροκοπούν με ΠΒ. Δεν ανησύχησε για τα άρματα: Το HEL είχε την καλύτερη θωράκιση οροφής στο κόσμο. Τα Μ113 από την άλλη άρχισαν να έχουν απώλειες. Οι τούρκοι μάλλον περίμεναν να δουν καπνό καθώς το μπαράζ συνεχίστηκε με ρουκέτες.

Ο θόρυβος ήταν τρομαχτικός. Ο Σ/Α πήρε φωτιά, ταυτόχρονα η οθόνη του κοκκίνισε: “Βλάβη μηχανής – ακινητοποιημένος” ή με “Απώλεια”. “96 απο 87, Βαρέα πυρά ΠΒ. Βομβίδια ΑΤ. Χτυπάνε μηχανές και πύργους! Δεν κάνουν τίποτα τα καπνογόνα. Θα κινηθώ μπροστά προς το Pehlivanköy, θέλω πυρά Αντιπυροβολικού”. “Θα τα έχεις 96.” Ο Ταξίαρχος έδωσε διαταγές, και ζήτησε από την μεραρχία να σιγήσουν το εχθρικό ΠΒ. “Αδύνατο” η απάντηση, “ΠΕΠ εκτός βεληνεκούς. Βαρέα Α/Α στην περιοχή εκτόξευσης αναφέρει η ΠΑ” . Ο Κουμαριώτης έστειλε το 25ο ΤΣ νότια και ανατολικά. Ίσως να το περάσουμε από το πλάι, σκέφτηκε. Το 25ο ΤΣ έφυγε σαν σφαίρα. Ίσως τα πυρά από τα ΠΕΠ, ίσως το άγχος του Αντισυνταγματάρχη της να περάσει μπροστά, δεν είδαν τα 4 ελαφρά θωρακισμένα τροχοφόρα 3 χλμ μπροστά τους. Κάθε τροχοφόρο είχε στην οροφή του έναν καταδείκτη laser. Το προσωπικό τους απλώς ακούμπησε το πρώτο Leo2HEL που είδε με μια μικρή δέσμη φωτός. Αυτόματα το όχημα πέταξε καπνογόνα και γύρισε τον πύργο προς την απειλή. Ο πυροβολητής του δεν πρόλαβε να δει την απειλή πριν χτυπήσει το άρμα μια κατευθυνόμενη ρουκέτα CIRIT.

Η ζημιά ήταν ελάχιστη, αλλά ακολούθησαν άλλες 4 πριν χάσει ο πυροβολητής το κύριο σκοπευτικό του. Τέσσερα AH-1, άνω των 30 ετών έκαστο, είχαν πλησιάσει στα 7 χλμ, και εξαπέλυσαν το καθένα 76 ρουκέτες, οι μισές καθοδηγούμενες από τα 4 τροχοφόρα. Τα Leopard μπήκαν σε θέσεις hull down όπου μπορούσαν, προληπτικά πιο πολύ, γιατί είχαν μόνο επιφανειακές ζημιές. Από την άλλη τα τροχοφόρα και τα Μ113Α2 φλέγονταν μπροστά τους αβοήθητα. Το πεζικό έτρεχε να καλυφθεί ανάμεσα στις εκρήξεις των ρουκετών και των πυρομαχικών των καμένων οχημάτων. Η αντίδραση της ταξιαρχίας ήταν ταχύτατη: στο βάθος τα Μ109Α3GEA2 γάζωναν την περιοχή των τροχοφόρων, ενώ τα Apache τα αποτελείωσαν. Ο Tαξίαρχος βλαστήμησε. Δύο ΕΜΑ με ζημιές, η μια με βαριές, ένα Μ/Κ ΤΠ διαλυμένο. Κάλεσε την μεραρχία για να φέρει την 24η μπροστά μαζί με την 71η. Ήθελε τουλάχιστον μια μέρα για τις ζημιές και αναπλήρωση. Το μήνυμα από την μεραρχία ήταν αρνητικό. Έπρεπε να παραμείνει, να οχυρωθεί στο σημείο και να περιμένει την εφεδρική 10η ΤΑΞΠΖ και την Δ’ ΕΑΝ. Ασχολούμενος με την ταξιαρχία του δεν πήρε χαμπάρι τι είχε γίνει στις υπόλοιπες μονάδες της μεραρχίας: ένας εχθρικός σχηματισμός που αποτελούνταν από 6 F-16 έριξε πιθανόν κάποιον κλώνο του Αμερικανικού JSOW πάνω από την ασιατική τουρκία. Τα βλήματα ήταν γεμάτα με διασκορπιστές. Τέσσερα “JSOW” ανά F-16, με 24 βομβίδια ανά βλήμα, συνολικά 576 διατρητικά πυρομαχικά έπεσαν από τον ουρανό σε όλη την περιοχή της 24ης και της 71ης. Τα πυρομαχικά πέρασαν μηχανές, πύργους και φορτηγά σαν ζεστό μαχαίρι σε βούτυρο. Οι δύο ταξιαρχίες έτσι απλά είχαν πάψει να υπάρχουν. Ο Κουμαριώτης βγήκε έξω από το όχημα πρώτη φορά μετά το ποτάμι. Σε λίγες ώρες είχαν όλα αλλάξει. Άναψε ένα τσιγάρο. Έπρεπε να σβήσει την μυρωδιά της ήττας… Όπως προανέφερα, το παραπάνω σενάριο είναι φανταστικό.

Παρατηρήσεις

Τα συμπεράσματα που ακολουθούν όμως, όχι: Πάσχουμε από τραγική έλλειψη MEA τακτικής αναγνώρισης. Δεν υπάρχει κάποιο μέσο ταχείας αναγνώρισης από αέρος στο επιτελείο των σχηματισμών. Οι τούρκοι έχουν επενδύσει πολύ στο ΠΒ τους. Όχι μόνο σε επίπεδο σωλήνων και ΠΕΠ αλλά και σε πυρομαχικά. Δεν γνωρίζω για το εγχώριο TOROS, αλλά το WS-1 (υπάρχει σαν T-300 Kasirga MBRL) διαθέτει κεφαλή SZB-1 με 500 υποπυρομαχικά. Την έχουν αντιγράψει; Οι τούρκοι έχουν επενδύσει πολύ περισσότερο στα πυρομαχικά αέρος-επιφανείας. Το CIRIT με απίστευτη ευστοχία είναι τεράστιος κίνδυνος, ειδικά για φορτηγά, τομπ και πεζούς. Φτηνό και εύστοχο όσο πάει. Το JSOW δεν έχει κλωνοποιηθεί ακόμα. Ακόμα. Ούτε έχει κεφαλή με υποπυρομαχικά ακόμα. Ακόμα. Δεν διαθέτουμε αρκετά ερπυστριοφόρα τεθωρακισμένα ΑΑ με βεληνεκές μεγαλύτερο τουλάχιστον του Hellfire για τις μονάδες ελιγμού. Παλιότερα υπήρξαν ευκαιρίες να πάρουμε τα γερμανικά Gepard σε χαμηλές τιμές, και να τα εκσυγχρονίσουμε με κάποιον πύραυλο αέρος, αλλά τις χάσαμε. Α/Α περιοχής δεν μπορούν να δουν χαμηλά ιπτάμενα ε/π. Η ενίσχυση/αναβάθμιση των υπαρχόντων Tor-M1 ή η ανάπτυξη κάποιου εγχώριου προϊόντος είναι λύσεις που θα πρέπει να ανέβουν ψηλά στις προτεραιότητές μας. Οι 2 ΤΘΤ μας έπεσαν από κατευθυνόμενα και μη συστήματα εκτοξευόμενα μαζικά ή μεμονωμένα.

H 25η ξεπερνάει το 1δις σε αξία υλικού και είναι ανυπολόγιστης αξίας σε προσωπικό -καθίσταται αναγκαία η εγκατάσταση παθητικών και ενεργητικών συστημάτων προστασίας. Oι λύσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα, αλλά δεδομένου του διαύλου επικοινωνίας που έχουμε ανοίξει με τους ισραηλινούς είναι τεράστια ευκαιρία να δούμε τα εν λόγω συστήματά τους. Η 71η εν καιρώ πολέμου θα έχει πιθανόν την χρήση που είδαμε. Η μόνη ταξιαρχία πεζικού με σωστή εκπαίδευση θα λάβει “πυροσβεστικό” χαρακτήρα παρόμοιο με τους ισραηλινούς αλεξιπτωτιστές το ’67 και το ’73. Με τι μέσα σκοπεύουν αλήθεια να την κινήσουν; Με Steyer; Καταλαβαίνει κάποιος την γενική έλλειψη σύγχρονων τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς;

e-amyna