Καμμένος: «Αν δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε από τη διαπραγμάτευση, θα το κάνουμε Κούγκι»

«Αν δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε από τη διαπραγμάτευση, θα το κάνουμε Κούγκι», δήλωσε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Πάνος Καμμένος, στη διάρκεια συνάντησης γνωριμίας με τους στρατιωτικούς συντάκτες, σχολιάζοντας τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαίους εταίρους.


«Η δανειακή σύμβαση, για την οποία θα υποβάλει αίτημα παράτασης η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει σχέση με το μνημόνιο», ανέφερε, προσθέτοντας ότι θα μπορούσε να αποτελέσει βάση το έγγραφο Μοσκοβισί.

Εξάλλου, ο κ. Καμμένος επισήμανε ότι θα ανοίξουν όλοι οι φάκελοι των εξοπλιστικών προγραμμάτων για την εξακρίβωση τυχόν ποινικών αδικημάτων και στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται και οι φάκελοι των αντισταθμιστικών ωφελημάτων.

Τι έγινε στο Κούγκι

Το Κούγκι είναι πύργος του Σουλίου στην Ηπειρο επάνω σε έναν απότομο βράχο.

Η αναφορά του Π. Καμμένου στο Κούγκι παραπέμπει στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1803, όταν το Σούλι βρισκόταν υπό την πολιορκία του Αλή Πασά.

Σύμφωνα με την Ιστορία του Ελληνικού Εθνους (Εκδοτική Αθηνών), μετά από πολυήμερη αντίσταση οι Σουλιώτες λύγισαν από την πείνα, τις κακουχίες και τις αρρώστιες και συμφώνησαν να παραδώσουν τα όπλα τους και να εγκαταλείψουν το Σούλι. Ο καλόγερος Σαμουήλ έμεινε τελευταίος, μαζί με πέντε συντρόφους του, για να παραδώσουν την μπαρουταποθήκη που βρισκόταν μέσα στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. 

Οταν οι άντρες του Αλή πασά έφτασαν στην αποθήκη, ο Σαμουήλ έβαλε φωτιά και μαζί με τους πέντε συντρόφους του ανατινάχθηκαν, ώστε να μην πέσουν στα χέρια του στρατού του Αλή Πασά τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια.

Ο ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει σχετικά:

«Τρία έτη διήρκεσεν ο αγών ούτος και οι Σουλιώται δεν έπαυον νικηφορούντες ότε κατά Σεπτέμβριον του 1803, διά της προδοσίας του Πήλιου Γούση, εκυριεύθη τελευταίον το Σούλι, οι δε πρόμαχοί του υποχωρήσαντες εις την αγίαν Παρασκευήν και πάσχοντες τα πάνδεινα ιδίως εκ της δίψης, διότι οι περιζώσαντες αυτούς πολέμιοι είχον καταλάβει τας των υδάτων πηγάς, συνήνεσαν τελευταίον, όχι να παραδοθώσιν, αλλά να συνθηκολογήσωσιν ότι θέλουσιν απέλθει ελευθέρως, όπου βούλωνται μετά των όπλων και των σκευών.

» Ο Αλής εκύρωσε τας συνθήκας ταύτας και τη 12η Δεκεμβρίου 1803 εγκατέλειπον οι Σουλιώται την πατρίδα αυτών, διαιρεθέντες εις τρία σώματα. Εμειναν δε εις αγίαν Παρασκευήν ο μοναχός Σαμουήλ και πέντε έτεροι άνδρες ίνα παραδώσωσι τον χώρον και λάβωσι κατά τα συμφωνηθέντα το αντίτιμον των εν αυτώ σωζόμενων έτι πολεμοφοδίων.

» Αλλ ότε προσήλθον δύο Τούρκοι και εις γραμματεύς του Αλή ίνα εκτελέσωσι τους όρους τούτους, ο γραμματεύς του Αλή, αφού επλήρωσε τα χρήματα, είπε σαφώς εις τον Σαμουήλ ότι θέλει υποστή δεινήν τιμωρίαν, αφού έσχε την αφροσύνην να παραδοθή εις χείρας του βεζύρη. Ο δε «καμμίαν», απήντησεν αμέσως, «δεν δύναται να μ επιβάλη τιμωρίαν», και κενώσας το όπλον του επί της πυριτοθήκης έθαψεν υπό τα ερείπια του τελευταίου εκείνου προμαχώνος εαυτόν τε και τους συναγωνιστάς και τους Τούρκους. Ουδ ελαττώνει την αξίαν της θυσίας ταύτης το γεγονός ότι ο Αλής έλαβεν αυτήν ως πρόφασιν ίνα θεωρήση ακύρους τας προς τους Σουλιώτας γενομένας συνθήκας...».

tanea