Ο δικός μας Δεκαπενταύγουστος

patmos-2-1 
O δικός μας Δεκαπενταύγουστος  σ΄ ένα κείμενο από το wearewhatwedo.gr.com.

Ο Δεκαπενταύγουστος στην Ελλάδα δεν είναι ακόμη μια γιορτή.
Δεν είναι άλλη μια θρησκευτική γιορτή. Είναι το «Πάσχα του Καλοκαιριού»
Και η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι ένα πένθιμο γεγονός. Είναι Γιορτή Μεγάλη, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν».
Όλη η Ελλάδα γιορτάζει.
Όλη η Ελλάδα μετατρέπεται σε ένα πανηγύρι.
Είναι που γιορτάζει και υμνείται η «Μητέρα» του Θεού και των ανθρώπων, η Μητέρα όλων μας.
Είναι μεγάλο πράγμα της Παναγιάς στην Ίμβρο. Πάνω από 5000 Ίμβριοι κάθε χρόνο από όλο τον κόσμο παίρνουν το δρόμο του γυρισμού, από τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, την Αμερική, Τους σέρνει η ανάγκη να γυρίσουν στα σπίτια που αφήσαν, στην πατρική γη, στους τάφους των προγόνων. Και μαζεύονται για τον πιο ελληνικό και πιο συναισθηματικά φορτισμένο Δεκαπενταύγουστο που ποτέ θα βιώσεις. Τα έθιμα διατηρούνται ανά τους αιώνες (βράζουν ζωμό κρέατος με στάρι όλο το βράδυ στα καζάνια, και φτιάχνουν την «κουρκούτα», όπου μετά τη Θεία Λειτουργία, μεταβαίνουν στα κοιμητήρια για τα «νεκρόδειπνα»). H πολύπαθη «βουβή» Ίμβρος. Ανασταίνεται και αυτή κάθε Δεκαπενταύγουστο…
Μαγικός είναι ο Δεκαπενταύγουστος στην Πάτμο (όπου γίνεται και περιφορά Επιταφίου όπως και σε άλλα νησιά..) Ξεχωριστή εμπειρία είναι και ο 15Αύγουστος στη Σαμοθράκη.
 Της Παναγιάς τα χρόνια εκείνα..
Είναι που ένα κομμάτι των διακοπών (και το τελευταίο) ξεκίναγε κοντά στο 15Αύγουστο. Είτε θα πηγαίναμε στο χωριό ή στη Θεσσαλονίκη και στη Χαλκιδική…
Στο «πάνω χωριό», οι γυναίκες πήγαιναν στην Παναγία, γιατί έπρεπε να Την ξενυχτήσουν και κοιμόντουσαν μέσα στην εκκλησία στρωματσάδα, λέγοντας ιστορίες όλο το βράδυ. Δοξασίες, θρύλοι και παραμύθια έδιναν και έπαιρναν, ενώ στη Σαλονίκη θα μας περίμενε η γιαγιά Ευτυχία.
Μας φόρτωναν αδέρφια, ξαδέρφια, πέδιλα, βατραχοπέδιλα, πράγματα συμπράγκαλα στο σκούρο Mirafiori, όπου πραγματικά χωρούσαμε όλοι και ο μπαμπάς έλεγα πάντα στη μαμά την ίδια ατάκα: «Πάλι φορτωμένοι θα ταξιδέψουμε;»
Της έκλεινε το μάτι, μας έριχνε συνωμοτικό χαμόγελο και … το ταξίδι ξεκινούσε. Στο δρόμο ο μπαμπάς έπαιζε σκετς του Καραγκιόζη εμείς ξεκαρδιζόμασταν ζητώντας κι άλλο, η μαμά αποκοιμιόταν και εγώ χαιρετούσα στο δρόμο όλες τις ΑΤΕ (τότε νόμιζα ότι αφού η μαμά δουλεύει εκεί πως μας ανήκουν κιόλας).
Σταματούσαμε μόνο για να κατέβω εγώ να πάρω Σπορ του Βορρά για τον μπαμπά, και το Περιοδικό Ρόδι για μένα (το αγαπημένο μου παιδικό περιοδικό. Ήμουν και εγώ Ροδόπουλο και δεν χάναμε τεύχος).
Και φυσικά για να να φάμε το πιο ονειρεμένο πρωινό της Μακεδονίας: Μπουγάτσα με τυρί και γάλα σοκολατούχο ΤΟΠΙΝΟ της ΜΕΒΓΑΛ στο Θείο Βάνια. Όποιος δεν έχει φάει αυτό το πρωινό, δεν ξέρει τί θα πει Σαλονικιώτικο πρωινό…
Όταν επιτέλους φτάναμε, ψάχναμε μονίμως τα παππούτσια μας, μονίμως κάπου χαμένα μέσα στο αμάξι και χωνόμασταν σε αγκαλιές και λιώναμε σε χάδια και φιλιά, σε ντιβάνια και ράντσα, με το μπαμπά να βιάζεται γιατί έπρεπε να γυρίσει, για να πάει «μέσα» όπως έλεγαν…
Το πρωί πηγαίναμε στην εκκλησία, να ανάψουμε ένα κερί για την Παναγία.
Φορούσαμε όλοι τα “καλά” μας. Εγώ λευκό φόρεμα με λευκά πεδιλάκια (τα Πασχαλιάτικά μου) και πάντα είχα τα μαλλιά μου πιασμένα με μια λευκή κορδέλα στα μαλλιά και καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι.
Δεν καταλάβαινα και πολλά αλλά ήξερα ότι γιορτάζει η Παναγία.
Με μπέρδευε μόνο που είχε τόσα ονόματα, δεν είχα δει κανέναν άλλο με τόσα ονόματα.… Και τα σημείωνα σε ένα χαρτί για να μην τα ξεχνάω..Μεγαλόχαρη, Εκατονταπυλιανή, Φανερωμένη, Κοσμοσωτήρα, Χοζοβιώτισσα, Εικοσιφοίνισσα, Βρεφοκρατούσα, Ελεούσα, Θαλασσινή, Γιάτρισσα, Μυρτιδιώτισσα και τόσα πολλά ακόμη.
Η Παναγία Καβουράδαινα στη Λέρο
Μόνο όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι η Παναγιά, ανεξάρτητα από το πόσο πιστεύει κάποιος, είναι Αυτή που επικαλείσαι για όλα. Είναι η Μητέρα σου, η Μητέρα της μητέρας σου, η Μητέρα όλων, και παίρνει τόσα ονόματα όσα θέλουμε εμείς να της δώσουμε.
Μόνο όταν τα χρόνια πια άρχισαν να προσθέτοναι το ένα πάνω στο άλλο συνειδητοποίησα πόσο συχνά έχω επικαλεστεί στη ζωή μου την Παναγία. Κάθε φορά που λύγισα, που έχασα την ελπίδα μου, που θύμωσα, που σκιάχτηκα, που απελπίστηκα, που χάρηκα, που ήθελα κάπου να ακουμπήσω.
Μόνο όταν τα χρόνια κύλησαν αντιλήφθηκα πως η Παναγία δεν έχει να κάνει με το πόσο πιστεύεις, με το πόσο συχνά πας στην εκκλησία…
Η Παναγία είναι όλων μας.
Και τα χρόνια πέρασαν.
To Mirafiori δεν υπάρχει πια, το Ρόδι δεν κυκλοφορεί πια, ο Θείος Βάνιας κατέβασε ρολά στη γειτονιά μας, ο παππούς Μήτσος δεν είναι πλέον εδώ για να με πάει στο μποστάνι να χαϊδέψω τα καρπούζια μας, η γιαγιά Άρτεμις δεν θα μας χαιρετήσει φωνάζοντας “Η Παναγιά μαζί σας”, η γιαγιά και ο παππούς στο Βαρδάρη που μας περίμεναν πάντα στο μπαλκόνι του 5ου ορόφου έφυγαν και η ΑΤΕ έκλεισε … Και μου λείπουν όλα φριχτά..
Αλλά κάθε φορά που έρχεται ο Δεκαπενταύγουστος επιστρέφουν όλοι και όλα στη θέση τους, και η γεύση της αλμυρής μπουγάτσας με το ΤΟΠΙΝΟ μπορεί και να γλυκάνει τον κόμπο στο λαιμό…
Και όπου και αν βρίσκομαι στον κόσμο θέλω να ανάβω ένα κερί. Για αυτούς που έφυγαν και θα τους ξανανταμώσουμε σίγουρα. Για αυτούς που έμειναν και τρέμω μην τους συμβεί ποτέ κακό. Ένα κερί για όλο τον κόσμο.
Καλό Δεκαπεντάγουστο Ελλάδα Μου.
Όπου και αν βρεθούμε. Η Παναγιά μαζί μας.

ΠΗΓΗ : www.militaire.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις